Hala da, orain ulertzen dut. Ni naiz tabernako pianista, zuen bizitzak eta harremanak bizi dituzuen bitartean lan egiten duena. Ni naiz, fondoko melodia jotzen duena, ikustezina dena, inor konturatu gabe existitzen dena. Ni naiz eta ni izango ez banintz, beste norbait izango litzateke. Ez du gehiegi inportik. Eta ikusten zaituztet, eta zeharka begiratzen zaituztet, baina ezin zaituztet ikutu. Ezin dut zuekin hitz egin. Pianoa jotzen jarraitu behar dut. Solo amaigabe hau, zuen irri, muxu eta keinu konplizeen soinu banda izan dadin.

Auto-tune: Invisible Man